१० जून २०२०

डर लगता है...


शहर मे गया तो
गाव को तो ना भूल जाऊ
इस बात से डर लगता है...

नये दोस्त मिलने से
पुराने दोस्तोको तो ना भूल जाऊ
इस बात से डर लगता है...

अच्छे दिन आने से
बीते दिनो को तो ना भूल जाऊ
इस बात से डर लगता है...

कुछ अच्छे की चाहत मे
बेहतरीन को तो ना गमा दु
इस बात से डर लगता है...

अच्छा चेहरा मिलने से
पहले प्यार को तो ना भूल जाऊ
इस बात से डर लगता है...

कुछ रिश्तों को निभाते निभाते
कुछ अपनो को ना भूल जाऊ
इस बात से डर लगता है...

कुछ अपनो को खुश रखने में
अपने सपनो को ना भुल जाऊ
इस बात डर लगता है...

कुछ नया सिखने के चक्कर मे
अपने संस्कार को तो ना भूल जाऊ
इस बात से डर लगता है...

हक्क की मांग करते वक्त
अपने कर्तव्य को तो ना भुल जाऊ
इस बात से डर लगता है...

धर्म की बात करते समय
कही मैं भी इंसानियत को तो ना भुल जाऊ इस
बात से डर लगता है...

हा मैं डरता हू...
काश! दुनिया को समजने के उलझन मे
खुद को ही ना भूल जाऊ...
प्यार से भरी इस दुनिया मे
कही नफरतो का सागर (समुंदर) बन जाऊ...
खुद को संभालते संभालते
कही बिखरना तो ना भुल जाऊ..
और डरते डरते कही मै
लडना ही ना भुल जाऊ..

हॉस्टेल


प्रवेश मिळायला इथं लागायचा मोठा कस,
होस्टेल सोडल तरीही विसरलो नाही ती संध्याकाळची सहाची बस;

बस आणि हॉस्टेलमध्ये असायची नेहमी चेष्टा,
कसा विसरणार तो दूध,अंडे, उप्पीट आणि पोह्यांचा नाष्टा;

प्रत्येकाची असे इथं वेगळी मर्जी,
कसा विसरणार ती रूममध्ये केलेली भुर्जी;

बुधवार आणि शुक्रवारच जेवण म्हणेज जणू मेजवानी,
कसा विसरणार ते जगलो जीवन इथं आम्ही राजावाणी;

जेवायला बाहेर जाण्यासाठी हक्काची फक्त राहुलची गाडी,
कसा विसरणार टेरिसवर मारलेली प्रत्येकाची उडी;

आठवतो तो प्रत्येकाचा केलेला वाढदिवस,
कसा विसरणार तो मित्रांच्या आपुलकीचा प्रत्येक दिवस;

इथे प्रत्येकाचे जपायचो आम्ही मन,
कसा विसरणार महिन्याला मिळालेलं पाचशे रुपयाच धन;

रुपयांचे नसेल तरीही प्रेमाचे झाले प्रत्येकावर कर्ज,
कसा विरसरणार ते गेटवर दिलेले अजिबो-गरीब कारणांचे अर्ज;

पावसाळ्यात वेगळीच मज्जा भिजण्यासाठी लपवायची छत्री,
कसा विसरणार भावेश आणि मी दूध तापवण्यासाठी वापरलेली इस्त्री;

आमच्या कर्मामुळे कधी सर तर कधी मामा व्हायचे नाराज, कस विसरणार ते कर्म म्हणजे टेरिसवर केलेला आवाज;

IPL आणि परीक्षा म्हणजे नुसतं दंगा आणि जागर,
कसा विसरणार ते हॉस्टेल जणू आठवणीचा अथांग 'सागर';

कसा विसरणार तो शेवटचा दिवस,
जवळचे सर्व दूर जाणार होते, होस्टेलच्या आठवणीत रडणार होते,
आता मात्र सर्व एकमेकांना विसरणार होते,
आता आयुष्यात कधी भेटणार काही माहीत नाही,
पण ते हॉस्टेलचे दिवस कधी विसरणार नाही.

मैत्री


मैत्री म्हणजे स्वभाव;
प्रेमाचं एक गाव,

मैत्री म्हणजे घासातील घास;
एकमेकावरचा अतूट विश्वास,

मैत्री म्हणजे चेष्टा;
थँक्सच्या ऐवजी तू दिलेला नाश्ता,

मैत्री म्हणजे हृदयाचा ठोका;
जेवणानंतर बिल भरताना दिलेला धोका,

मैत्री म्हणजे प्रेमळ भावना;
जगण्यासाठी मिळालेली प्रेरणा,

मैत्री म्हणजे कर्ण;
तू माझ्यासाठी अन मी तुझ्यासाठी मरण,

मैत्री म्हणजे अनोखं नात;
जेव्हा मैत्रीनंतर प्रेम होत,

मैत्री म्हणजे साथ;
संकटात पाठीवरचा हाथ,

मैत्री म्हणजे मी निराधार;
तेव्हा तू दिलेला आधार,

मैत्री म्हणजे आठवण;
निस्वार्थ भावनेच ते बालपण,

मैत्री म्हणजे प्रेम;
भावनांनी रंगलेला गेम,

मैत्री म्हणजे पावसाची सर;
तुझ्यासाठी झालेला मी नदीचा सागर.

कराड

तू हॉस्टेलची ती एक रूम;
मी त्याच रूमचा नसलेला तो बेडरूम प्रिये,

तू पाण्याने भरलेली ती टाकी;
मी तुझ्यासाठी झालेलो एक खाकी प्रिये,

तू मेसमध्ये मिळणारी नॉन-व्हेजची ती थाळी;
मी टेरिस वरून ठोकलेली जोराची आरोळी प्रिये,

तू बरकडे सरांची ती ऑर्डर;
मी गेट वरच्या मामांना दिलेलं ते एक लेटर प्रिये,

तू वडोलीची ती एक लाल परी;
मी त्याच रस्त्यावरची ती तुटकी-फुटकी पान टपरी प्रिये,

तू हॉस्टेल मध्ये रंगलेली क्रिकेटची मॅच;
मी तुला बघताना सोडलेली ती एक कॅच प्रिये,

तू बसमधील तो सुंदर चेहरा;
मी माझ्याच स्वप्नातील तुझा तो नवरा प्रिये,

तू कॉलेजच्या कॅन्टीनची मिसळपाव;
मी फेमसचा वडापाव प्रिये,

तू गळ्यातील सोनेरी चैन ;
मी तुझा एक फॅन प्रिये,

तू बसची ती मासिक पास;
मी बस मध्ये चढण्यासाठी केलेला तो एक ध्यास प्रिये,

तू कधीही न मिटणारी माझी आठवण;
मी आयुष्यात कधीतरी आलेला आनंदाचा तो एक क्षण प्रिये,

तू एक न उलगडणार कोड;
मी माणिकनगरच ते बस स्टँड प्रिये,

तू कराडची शान;
मी त्याच कराडमध्ये उंचावलेली ती मान प्रिये,

तू नवरात्रीचा तो जागर;
मी याच कवितेचा कवी सागर प्रिये

सुखी होण्याचं गुपित

          "द अल्केमिस्ट" या पुस्तकाबाबत स्पर्धा परीक्षेच्या एका डेमो लेक्चर मध्ये ऐकायला मिळाले. म्हटलं वाचूया हे पुस्तक पण आपल्या...